Het was niet weemoed dat haar trof, maar het idee dat de polaroids, die eens vluchtig waren, zo onwrikbaar haar ooit vastlegde. @ereszet
1985 was weer een jaar van roken-niet-roken, van hij houdt van mij hij houdt niet van mij en heel veel zuchten met vriendinnen. Maar ook van eindeloze bezoekjes aan theaters, café’s en een psychiater die ik in mijn hoofd de tuinkabouter noemde. Dat laatste kwam de therapie niet ten goede.
Ik verfde mijn haar zwart en schurkte voorzichtig tegen de punkmode aan, net als ik jaren eerder had gedaan met de hippiemode. Ik was geen groepsdier, voelde me eigenlijk nergens thuis, niet eens bij mijzelf. Onhandig in gezelschap, en toch heel sociaal verbaal begaafd. Ik was een contradictie, een raadsel voor velen, een zeurkous voor anderen.
Of vertel ik nu te veel…?
Prachtig self portroids…