Ik was begonnen aan een laatste blog in de serie ‘Huizen en Hoven’ met de titel ‘Tussenstops Montecorto’. Het waren de laatste tussenstops alvorens ik bij mijn huidige huis zou aankomen. Maar het kwam er niet uit. Ik liep vast. Ik wilde niet meer over Montecorto schrijven en ik wil al zeker niet over mijn huidig huis schrijven. Dat komt veel te dichtbij en ik waak ondanks alles toch nog graag wat over mijn privacy. Over Montecorto heb ik overigens al het een en ander geschreven, dus dat voelt als een herhaling en een teruggrijpen naar een tijd die nog niet (voldoende) geromantiseerd is.
Om te romantiseren heb je afstand nodig. Het liefst een fysieke afstand. Romantiseren doe je over een verleden, over een toekomst, over een plek ver weg van waar je hier en nu bent. Over een droom of over een zoete herinnering. Als ik denk aan al die dromen en fantasieën die ik had toen ik in maart 1996 in mijn oude opeltje richting Spanje vertrok, dan is daar helemaal niks van terecht gekomen. Althans niet in de vorm waarin ik het bedacht had. De werkelijkheid werd oneindig veel mooier. Ik heb mijn liefde gevonden, ik heb mijn lang verlangde kind gekregen en vooral dat laatste was iets waar ik, ruim de 40 gepasseerd, niet meer op durfde te hopen.
Ik hoef mijn heden dus niet te romantiseren. Het is een vredig bestaan met weliswaar veel saai huiswerk, maar met genoeg ruimte voor mijn eigen creativiteit en ook nog eens tijd over om mijn luiheid te bevredigen. Ik hoef niet meer te presteren op die wankele sociale ladder. Dankzij de middelen die ik heb gekregen en opgespaard, kan ik met mijn gezin een zelfstandig leven leiden. Soms denk ik wel eens dat ik mezelf verstop van de wereld. En eenzijdig bekeken is dat vast ook wel zo. Maar ik sta toch midden in het leven. Ik ben omringd door leven. En wie daar ooit een glimp van wil opvangen mag mijn vakantiehuisje komen huren. Veel dichterbij kan je niet komen..
Wat woon je daar mooi. Ik kom je beslist eens opzoeken en een kijkje in dat afgesloten privéleven nemen.
Je bent van harte welkom Anneke, ik wacht al jaren op je 😉
Beware what you pray for…….
Lol! Als je er maar geen ‘stukkie’ over gaat schrijven ;-p
En dan zie je owl babies in de boekenkast staan, grappig. Ook in dit Andalusische huis.
Haha, goede observeerder! Er hangt en ligt van alles daar, resten uit het verleden 🙂
Mooie epiloog Lies en ik kan getuigen het is een heerlijk vakantiehuis!
Dank je schat, dat je hier nog maar vaak van mag meegenieten! x
Práchtig! #omringddooreven
jazeker, omringd door leven :-)) Het piept, blaft, snatert, zingt, fluit en ruist aan alle kanten!
o ja, laten we dat zoemen niet vergeten! Té oorverdovend voor jou vrees ik.. 😉
Dat klinkt als een mooi leven, hoor!
Eens! 🙂