Toen Isabel trouwde kreeg ze het iets beter dan in haar jonge geugd. Haar man had een stuk land met een bescheiden huisje erop, waar ze een gezin konden stichten en veelal in hun eigen onderhoud konden voorzien. Er was geen electriciteit en ook geen water aan huis. De kinderen werden gebaad in het riviertje, waarin ook de kleren en de vaat werden gewassen. Ze kregen zes kinderen, vijf jongens en één meisje. Die laatste werd volledig ingezet in het huishouden, hoewel ook zij naar school mocht, lopend op twee kilometer afstand.
Met de laatste twee kinderen nog in de luiers overleed haar man en werd ze weduwe met 6 opgroeiende kinderen. Het was een wreed lot en hard werken om haar gezin groot te brengen. Maar het lukte, vooral toen de oudste kinderen aan het werk konden en op z’n minst voor zichzelf konden zorgen. Toen de jongste groot genoeg was om zelfstandig achter te blijven vertrok ze voor twaalf jaar naar de kust, om haar zus bij te staan wier man ook net was overleden. Samen gingen ze de winkel runnen, omdat de kersverse weduwe er nu alleen voor stond.
Toen haar jongste zoon vader werd ging ze weer terug naar haar eigen huis en betrok ze een klein gedeelte van het huis dat haar jongste zoon voor haar had ingericht, met een keukentje, slaapkamer en een zitkamer, donker een kil. En in de andere helft van het huis ging zoonlief met zijn vrouw en twee kinderen wonen. Intussen had de dochter na haar trouwen aan de achterkant van het huis, en door de bergachtige ligging deels over het oude huis hangend, een nieuw huis gebouwd, waar zij met haar man en twee kinderen woonde. Oma en dochter pasten op de kleine kinderen, terwijl de rest aan het werk was. En in haar vrije tijd verzorgde Isabel haar bloempotten en plantjes in de tuin. Ze hadden geen groot geldgebrek meer, hoewel ze het ook nooit breed hadden.
Ouderdom komt met steeds meer gebreken, artritis en een gebroken heup na een val zorgde dat ze niet meer pijnvrij door het leven kan. Daar komt bij dat ze eigenlijk nooit had willen wonen waar ze door haar huwelijk terecht was gekomen. Het liefst zou ze dan ook in het dorp willen wonen, desnoods in het bejaardentehuis, maar daar geven de kinderen geen toestemming voor (‘wij kunnen toch voor je zorgen’, ofwel, ‘de mensen zullen slecht van ons spreken als we jou in een bejaardenhuis stoppen’) noch willen de kinderen voor hun moeder naar het dorp verhuizen.
Dus sukkelt ze door, in die vallei waar ze eigenlijk nooit heeft willen wonen. Moe van het strijden en vooral bitter door haar isolement.
En wij, als wij haar zien, zullen altijd even blijven stilstaan bij haar. We zullen haar klaagzang aanhoren, haar afleiden door over vroeger te beginnen en aan haar denken als mensen het over ‘de crisis’ hebben. Iets waar zij alleen maar een wrang lachje voor over heeft.
Prachtig, beeldend geschreven. En wat lief dat je die stoel daar neerzet ook.
Dat was Francis, die is ook heel lief en spreekt haar wat vaker omdat hij meer buiten is. Vandaar dat hij hoorde dat ze iets mompelde over een bankje om uit te rusten en toen de daad bij het woord voegde.
Lieverds dus. Meervoud.
🙂
Mooi en ontroerend verhaal!
Dank je!
Wat een prachtig stuk. Ontroerend en intrigerend tegelijk. En omdat het enkele raakvlakken heeft met mijn leven, raakt het me diep.
Dank je, ik wilde het al een tijdje opschrijven..
Mooi. Je ziet het voor je en je voelt mee.
Dat is een goed teken, dank je!
Mooi verhaal dank je wel.
Graag gedaan, ik zou willen dat ik vaker portretten kan optekenen, maar het lukt niet altijd..
Mooi verwoord. Ik zou dit als verhaal plaatsen bij de site voor je verhuur. Het zal mensen nieuwsgierig maken naar de vrouw en het stoeltje halverwege, Het maakt de omgeving meer (be)levend. Voor mij in ieder geval wel.
Dank je, ik heb je raad opgevolgd. En als je keer het stoeltje wil bekijken, ben je van harte welkom 😉
Prachtig verhaal. Word je stil van. Geef Isabel maar een knuffel. Vraag me nu wel af of opa ook niet liever elders wil wonen:)
Dat vraag ik me bij alle oude mensen af, het leven is toch eigenlijk best wreed bedacht, dat je als een kaars met steeds grotere gebreken moet opbranden, of je wil of niet…
mooi Lies!
Dank je Frank!
Heel mooi verhaal. En wat lief van de stoel 🙂
Blame it on the husband 😉
mooi… lekker verhaal!
Dank je Alx 🙂
Pingback: Isabel vertelt weer | Hondaluza·