Geen woorden

Sinds ik het slechte nieuws hoorde wil ik constant uitschreeuwen: ‘Stop de wereld, het gaat niet goed met mijn zusje!’.  Of eigenlijk wil ik geloof ik zeggen: ‘Stop de tijd en draai het terug naar toen alles nog goed leek’.. Want het zat er natuurlijk al, de laatste keer dat ze door de molen moest, maar het had zich verstopt. In de diepe krochten van de hersenen, in al het gewirwar was het aan het parasiteren. En niemand die wat door had. Totdat ze een paar weken geleden wat vaker begon te vallen. En de afgelopen week ineens nauwelijks meer uit haar woorden leek te komen.

En nu ligt ze weer in een ziekenhuiskamer in gezelschap van de drie tumoren in haar hoofd en wacht ze op onderzoeken en uitslagen die gaan vertellen waar ze nog meer uitzaaiingen zal hebben. Want dat ze die niet heeft gelooft niemand meer.  Ook al zullen ze misschien niet direct bij de lopende onderzoeken boven water komen.

En nu gaan de artsen het weer hebben over bestraling en chemotherapie en medicijnen en zegt mijn lieve dappere zusje, bijna al uit gewoonte:  ‘Ok, ik ga er voor, kom maar op. Ik wil 100 worden.’

Maar schat, dat gaat je niet lukken. Honderd is te ambitieus voor dat lichaam om je eeuwig levende ziel heen, dat verraderlijke omhulsel waar jij mee opgescheept bent in dit leven. Aan jou is het laatste woord, zoals altijd, maar ik hoop dat je wijs besluit. Ik gun je kwaliteit van leven, zo lang als het je maar gegeven wordt. In je eigen huis, met je allerliefste man en je zwager die jullie helpt hier doorheen te komen. En helaas zoals altijd, zonder je nutteloze zusje die ooit besloot ver weg te gaan wonen. Die verstrikt zit in haar eigen web. Die je alleen maar wat letters kan sturen; ze lijken inhoudsloos.

Maar er zijn ook geen woorden voor lieve schat..