Isabel vertelt weer

Gisteren kwam ik mijn oude buurvrouw Isabel weer tegen. Ze liep met een plastic bezemstok, in plaats van haar gebruikelijke kruk. Ik vroeg haar waarom en ze zei toen dat de hond haar in haar hand had gebeten. Ze liet de scheur zien die precies tussen de ringvinger en pink zat. Je kon zien dat het pijnlijk geweest moest zijn, maar de wond was goed aan het helen. ‘Mijn vlees heelt snel’. Ze liet me een andere vinger zien, waar de knokkels flink van uitstaken. Reuma misschien, dacht ik. Maar ze vertelde dat die vinger er ooit bijna helemaal had afgelegen toen ze een hambeen in kleinere stukken aan het hakken was. ‘Het hing nog aan een velletje’ sprak ze.

Het was in de tijd dat haar man leed aan tyfus en op sterven lag. De twee oudste kinderen waren nog heel klein, een lag in de wieg en de ander begon net te lopen. In die tijd was er nog geen ziekenhuis in Ronda, laat staan in het nabije dorp Arriate. Ook waren er geen ambulances. Maar omdat haar man ernstig ziek was, was er altijd veel bezoek en stonden hun ‘bestias‘ (paarden, ezels en muilezels) allemaal in de tuin. Hevig bloedend werd ze op een van de paarden naar de enige arts in Ronda gebracht. Dokter Joaquín Serratosa ontving haar in zijn ‘onderzoekskamer’ en ze werd neergevlijd op een bed, bestaande uit een aantal kratten met een dunne matras erover gespreid.

Toen hij haar nader onderzocht, kwam hij erachter dat ze vier maanden zwanger was. Ze geloofde het niet, want ze was de hele tijd gewoon blijven menstrueren, heviger zelfs dan voorheen. En daar lag ze dan leeg te bloeden. Haar vinger bungelde aan haar hand, twee zuigelingen aan huis en haar echtgenoot die op sterven lag.

Het is allemaal ‘goed’ gekomen. De vinger werd weer aan de hand genaaid, de botten moesten met gouddraad aan elkaar geregen worden. Dat heeft ze kunnen bekostigen door een melkkoe te verkopen. Haar man genas van de tyfus nadat de arts hem een paardenmiddel had gegeven, met de mededeling ‘of hij krepeert hieraan, of hij geneest’. En vijf maanden na het doktersbezoek beviel ze van haar enige dochter. Ze heeft daarna nog drie kinderen gekregen en toen de jongste in de wieg lag, overleed haar man aan kanker. Zijn taak op de wereld volbracht. Zij zou wel willen dat de hare ook zo langzamerhand volbracht was..

Isabel vertelt